Њангоме ки зан бо шавњари худ дар хилват бошанд ва шавњараш занро хоњад, пас наздиктарин роњ барои зан ин аст, ки зинату зебоияшро барои ў нишон дињад. Њарваќто, ки зан зинату љамолашро дар роњи омма ё пеши рўи марде, ки барояш њалол нест нишон дињад, пас ин зан бо ин амалаш чї мехоњад?

Зани мусалмон аз чунин феълу рафтор шарм медорад. Ў ба тањќиќ медонад, ки гуле нест, ки њар кас ўро бибўяд. Дар њаќиќат медонад, ки шарофату каромати ў ин аст, ки танњо барои шавњараш бошад.

      Ба тањќиќ пўшидани зинат ва сатри аврат ин неъмате аз неъматњои Худованд аст, ки ба бандагони худ арзонї доштааст.

Каломи Худованд:

«Эй фарзандони Одам, барои шумо љомае фиристодем, то шармгоњатонро бипўшад ва низ љомаи зинат. Ва љомаи парњезгорї аз њар љомае бењтар аст. Ва ин яке аз оёти Худост, бошад, ки панд гиранд».

 (Сураи Аъроф, ояти 26)

Оятњои хосе дар Ќуръони карим барои либоси зан ва сатри ў бисёр возењ ва ќотеъ омадааст, чунки риъоя накардани ин фаризаи илоњї хатар ва оќибатњои ногувореро дар пай дорад.

Каломи Худованд:

«Эй паёмбар, ба занону духтарони худ ва занони мўъминон бигў, ки чодари худро бар сар пўшанд».

 (Сураи Ањзоб, ояти 59)

«Ва миќнаъањои (рўймолњои) худро  то гиребон фурў гузоранд»

  (Сураи Нур, ояти 31)

«Ва низ чунон пой бар замин назананд, то он  зинат, ки пинњон кардаанд, дониста шавад».

 (Сураи Нур, ояти 31)

     Барои чї зан ба мухолифати фармудањои Худо чанг мезанад, дар њоле ки медонад дар ин мухолифат њалоки ўст? Ба тањќиќ аз љаннат мањрум мешавад ва дохили оташи дўзах мегардад.

Паёмбар (с) мефармоянд:

 «Ду гурўње аз ањли дўзах њастанд, ки ман онњоро надидаам: гурўње, ки њамроњ бо худ ќамчин доранд, монанди думи гов ва мардумро бо он мезананд, ва заноне, ки пушидаъурёнанд ва моилкунанда, сарњои онњо мисли кўњони уштур аст, на вориди љаннат мешаванд ва на бўйи љаннат ба машомашон мерасад[1]».

Муаллиф:

Њасан Закариёи Фулайфул

 Аз арабї тарљумаи:

Муњаммадиќболи Садриддин