Бузургии зан-модар пеш аз ҳама дар он таҷассум меёбад, ки ӯ чароғи хонадон, идомадиҳандаи насл, тарбиякунанда ва ба камолрасонандаи фарзанд, инчунин нигоҳдорандаи забон, таърих ва фарҳанги миллӣ мебошад. Пайғамбари ислом ҳазрати Муҳаммад дар яке аз ҳадисҳои худ мефармояд: “Чаҳор чиз саодати шахс аст: ҳамсари шоиста, фарзандони хайрхоҳ, рафиқони хуб ва рӯзӣ дар Ватан”.
Ба ин маънӣ, занону модарон ҳамеша дар тарбияи фарзандони соҳибмаърифату хайрхоҳ ва дорои ахлоқи ҳамида кӯшиш намуда, онҳоро ба ҳаёти мустақилона омода созанд. Зеро фарзанди аз ҷиҳати ҷисмонӣ ва маънавӣ солим ба қадру манзалати падару модар, Ватан ва таъриху тамаддуни миллат мерасад ва барои давлату миллати худ хизмат мекунад.
Лекин асфсус ва сад афсус ки базе духтарону занони мо ба кадри зиндаги намерасанд ва бо рафтору кирдори бади худ боз дигар духтарону занонро дар хиҷолату таҳти таҳкири назари дигарон карор медиханд.
Ман як ҳикояи вакеъиро ба шумо гуфтаниям ;
Як чавоне буд бо маданияту бо маърифат, худо тарсу худо чуй.Дар зиндаги аз ягон чиз камбудию норасогие надошт.Дар дил орзуе дошт ки бо духтаре хонадор шавад ки аз аҳли занҳои солеҳа бошаду бо имону хуш рафтор.Бо амри такдир ин чавон бо духтаре шинос шуд ки худро аз аҳли дин мешуморид ва бади чанд моҳи шиносои онҳо хонадор шуданд.Духтар Сатр мепушид лекин аз одобу ахлоки исломи хабаре надошт.Вакте ки шавҳараш ба у мефаҳмонд ки ин корат нодурус ба гапи шавҳар эътиборам намедод.
Аз рузхои аввали зиндаги онҳо ҷудо аз падару модари ин ҷавон зиндаги мекарданд.Ин келин ҳурмату иззат як тараф истад хусуру хушдоман ки акнун барои вай ҳам падар ҳам модар буданд онҳоро нопмсандию ноназаргири мекард.Бе ичозати шавҳараш чи коре мехост ҳамона мекард.Бо духтарони ганда гашту бе ҳайёою бе имон суҳбат мекард гарчанд шавҳараш ба ин зид буду ба у таъкид мекард ки ин корро накунад аммо вай ба ин зарае аҳамият намедод кори худашро давом медод.Хуласси гап кор ба чои омад ки ҳар руз дар хона ҷангу ҷанчҷол ва онҳо ҷудо шуданд.
Аммо дили ин чавон дар зиндаги аз ҳама чи монд!
Хусусан аз духтарҳое ки худро * боифату бо такво* мегуянду лек худ аз дини мубини ислом хабаре надоранд. Ва ман фикр мекунам душманони дини Ислом ҳастан чунин духтарони бе имон ки динро барои гарзҳои нопоки худ истифода мебаранд.
''Аз кадом дари ҷаннат хоҳи даро''гуфта мешавад ба он зане , ки панҷ вакт намозашро мегузорад,як моҳ рузаро дорад ва дар итоату хизмати шавҳараш бошад!''Ин аст ҳакикати ислом барои занхо!
Пас маълум мешавад, ки ҳеч кас ҳак надорад ҳ укм барорад, ки чавондухтарони сатрбаста тамоман покиза, озода, худотарсу диндоранд. ( аз дасти чунин духтарони беимон.)
Охир, сатрро барои он мебанданд, ки ҳамеша болои ҷойнамозанду худро аз номаҳрам канора мегиранд, дар гуфтору рафтор намунаанд, худро хуб идора мекунанду ҳамеша покдилу поквиҷдонанд.
Баъзе аз ҷавондухтарони беандеша боре ҳам гумон намекунанд, ки бо чунин рафтори сабукборонаашон шаъну шарафи дигар духтарони сатр бар сарро паст мезананд. Мутаассифона, ҳоло аксарият бастани сатрро ба худ ҳамчун як навъи мӯди замонавӣ гумон мекунанд. Ин амал ҳеҷ гоҳ мӯд шуда наметавонад. Агар мехоҳед сатр бар сар бошед, он гоҳ аз доираи он берун набароед. Ҳамон манзараҳои шаҳвониеро, ки шумо «пешкаш» менамоед, тақлид ба хориҷа асту ба мо «мерос» мондаанд.
Ва аз ҳамаи шумо ва дар шахсият шумо аз ҳамаи мусулмонон эҳтиромона хоҳиш дорам ки агар чунин рафторҳои духтарон яъне ( хоҳару апаҳоямонро) дидем ба онхо фаҳмонем ки аз ин роҳ баргарданд чун ки на танҳо худашонро бе обурую шарманда мекунанд балки тамоми он духтарони бегуноҳро хам.Тамоми ҷомеъаи башар бояд ба ин мубориза барем чунки агар зан модар боаклу бо одобу бо маданияту бо такво бошад тамоми ҷомеъа чунин мешавад.
Пеш аз ҳама оромиву осоиштагии оила ва бахту саодат дар зидаги аз якдигарфахми зану шавҳар вабастаги дорад.
Беҳтарин ҳолат барои зан он аст , ки дар доҳили хона бошад он чо худояшро ибодат ,шавҳарашро итоъат ва авлодашро тарбият намуда , хонаашро пок ва боназофат нигох дорад .
Ҳамин тавр, мехостам, ки ҷавондухтарон ба ҳамин гуна амалҳои зишт умуман даст назананду фикру андешаи худро ба он равона созанд, ки боиси хушбахти ва рушди ҷомеа гарданд. Ҳама медонанд, ки барои фарзандони хуб ба воя расондан пеш аз ҳама заҳмати модарон лозиманд. Агар ҷавондухтарони мо аз ҳоло кушиш бар он диҳанд, ки фарзандонро ба роҳи рост ҳидоят кунанд ин боиси рушди ҷомеа мегардад. Орзуи онро дорам, ки бо рафтору кирдори бомаънию бомаърифат ва фарҳанги тоҷиконаи худ тавонанд, ки тамоми мардуми ҷаҳонро дар ҳайрат гузоранд. Бигузор мардуми хориҷа ба ҷавондухтарони тоҷик таклид кунанду боиси ифтихори мо, тоҷикон, гардад.
Аз Худованд таманнои онро мекунем,ки ҳамаи занону духтарони моро Худотарсу Худочу боимону бофаросат кунад.
Ва аз роҳ бади шайтони эмин дорад. Омин!

Беҳтарин зинат барои зан ҳаё аст ва беҳтарин нишонаи ҳаё ин ҳифзи чашм аз дидани номуҳарам аст. Худованд пайгамбарро (с) мефармояд: «Ба занони мусулмон бигу, ки чашмонашонро маҳфуз намоянд».
Аз Ибни Умар (разияллоҳу анҳу) ривоят аст, ки Паёмбари Худо (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) бо шахсе аз Ансор бархурд намуданд, ки бародари худро ба сабаби шарм ва ҳаёе, ки дошт, панд медод (маломат мекард). Паёмбари Худо (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) фармуданд: «Шарм ва ҳаё доштан аз имон аст.»

Эй зан ба ту аз Фотима ин гуна хитоб аст,
Арзандатарин зинати зан ҳифзи ҳиҷоб аст.