Тавре мушоҳидаҳо нишон медиҳанд, имрўзҳо дар баъзе оилаҳо таваллуд шудани духтар сабаби нороҳатӣ ё нохушии волидайн мегардад. Хусусан барои бештари падарон таваллуд шудани духтар нохуш аст. Чунин норозигиҳои иддае замони пеш аз Исломро ба ёд меорад…
Дар он замон зану духтар дар ҷомеа ҳеҷ мақоме надоштанд. Дар кадом ҳолате ки намебуд, ҳуқуқҳои зан ба назар гирифта намешуданд. Ҳатто аз ҷониби баъзе мардҳо ҳамеша зери зулму ситам қарор мегирифт ин ҷинси латиф. Ғайр аз ин байни мардуми араб чунин "нанг" - еро ба вуҷуд оварда буд, ки духтарони худро зинда зери хок мекарданд. Аммо бо иноят ва раҳми Худованд баъди интишори дини Ислом ва бурузи Паёмбари охирзамон Муҳаммад (с) ин ҳама нофаҳмиҳо аз байн бардошта шуданд. Дар баробари ин зану духтарро мақому манзалат ва эҳтироми хосае насиб гашт. Вале имрўз то ҳанўз ҳастанд байни мардум баъзе одат ва рафтори ҷоҳилона. Ҳатто метавон гуфт, ки имрўз таваллуди духтар боиси ҷудоиву хонавайронии баъзеҳо ҳам гаштааст. Бадбахтӣ дар он аст, ки ҳангоми тавлид ёфтани духтар бештари мавридҳо модар "гунаҳкор" дониста мешавад. Фаромўш кардаанд, ки он чӣ, ки дар батни модар пайдо мешавад, вобаста аст ба хоҳишот ва ихтиёри Худованд, ки барои касе чизе, ки бихоҳад, ҳамонро медиҳад…
Расулуллоҳ (с) дар бораи аҳамият ва мақоми зан дар ҷомеаи инсонӣ иршодоти зиёде дорад. Хусусан таваллуд шудан ва тарбия кардани духтарро дар оила мавриди таваҷҷўҳ қарор дода, амр менамояд, ки дар тарбияи духтар бояд ҳар як мусалмон меҳрубон бошад. Аз ҷумла, дар ҳадисе аз Ибни Аббос (р) ривоят шудааст, ки Расули Худо (с) фармуданд: "Барои ҳар касе духтаре таваллуд шавад, он шахс ўро мавриди азият ва иҳонату қадрношиносӣ қарор надиҳад ва байни ҳама фарзандон баробариро риоя намояд. Худованд дар баробари ин амали ў биҳиштро насибаш мегардонад". Яъне вақте дар хонаи инсон духтаре таваллуд мешавад ва инсон ин духтарро байни фарзандонаш хуб тарбият мекунаду миёни духтару писарон баробариро қарор медиҳад, Худованд ўро ҷаннат мебарад. Аммо афсўс, ки дар баъзе хонаҳо мақоми духтар дар нисбати писарҳо бештари вақт поймол мегардад. Он қадар ки нисбат ба писар аҳамият медиҳанд, нисбат ба тарбияи духтар ин гуна кўшишро раво намебинанд. Ба қавле "духтар моли мардум аст" гуфта, аҳамияташ ҳам намедиҳанд.
Ин дар ҳолест, ки аз ҳазрати Оиша (р) ривоят шудааст, ки Паёмбари Ислом (с) фардмудаанд: "Касеро, ки духтарон таваллуд шуданд ва ин шахс нисбат ба тарбия ва парвариши онҳо костагиро роҳ надоду вазифаи падариро иҷро кард, пас ин духтарон сабаби наҷоти ў меграданд". Яъне рўзи қиёмат тарбия ва парвариши хуби духтарон боиси наҷот ва комёбии ў мегаштааст. Ғайр аз ин дар ҳадиси дигар, ки аз Абўсаид ривоят шудааст, омадааст, ки Расулуллоҳ (с) мефармоянд: "Ҳар шахсе, ки се духтар ё се хоҳар ё ин ки ду духтар ё ду хоҳар дошта бошад ва онҳоро хуб тарбият кунад, инчунин рафтори хубе нисбат ба онҳо дошта бошад ва онҳоро хонадор кунад, Худованд ин шахсро дохили ҷаннат мегардонад".
Мавзўи зан ва мақоми он дар дини Ислом бисёр доманадор аст. Ҳама паҳлўҳои ин масъаларо дар як мақолаи хурд наметавон мавриди баррасӣ қарор дод. Ин танҳо ҳушдоре буд ба он шахсоне, ки ҳангоми таваллуди духтар норозигӣ баён менамоянд. Яъне онҳо бояд донанд, ки ин рафторашон дар Ислом қобили қабул нест. Барои дар ин бора бештар маълумот пайдо кардан метавон аз дигар сарчашмаҳо истифода кард.
Бо умеди он ки баробарии исломӣ дар ҷомеа нисбат ба зан ва мард пайдо гардад, Худоро масъалат дорам.

Ҳувайдои АБДУЛЛО