Имрӯз аксари мардум дар баробари гаронии нархҳо аз беинсофии баъзе фурӯшандагон шикоят мекунанд. Зеро гоҳо савдогарон аз тарозуву метр ва дигар ченакҳо харидорро фиреб дода, бозори хиёнатро «гарм» мекунанд.
Касе, ки дар робита бо чанд кило мева, сабзавот, гӯшт, шакар ё чанд метр матоъ даст ба хиёнат занад, номарғубро ба коми марғуб ва носолимро ба унвони солим пешкаши харидор созад, ва ё камфурӯшӣ кунад, гунаҳкор мешавад. Худованд дар сураи «Аъроф», ояти 85 чунин мефармояд «Шуайбро ба миёни қавми Марям , ки худ аз онҳо буд, фиристодам. (Ӯ) ба ишон гуфт: Эй қавми ман, Худоро итоат кунед, бидонед, ки ғайри Ӯ маъбуди дигаре надоред «Иршод ва далеле (барои дурустии пайғамбарии ман) аз ҷониби Худо омадааст. (Иршоди худовандӣ ин аст, ки) тарозуро ба тамому камол бикашед ва бипардозед. Аз ҳаққи мардум чизеро кам накунед. Пас аз ислоҳи ҷомеа (ба воситаи камфурӯшию қимматфурӯшӣ) фасоду табоҳӣ эҷод нанамоед. Ин кор ба фоидаи шумост, агар имон доред…»
Ҳикмату ҳадафи Худованд аз таъкиди риояи адолат дар вазну паймона танҳо ба хариду фурӯши маводи ғизоӣ маҳдуд намешавад. Мақсад он аст, ки ба фиребдиҳӣ ва поймолкунии ҳуқуқи дигарон роҳ дода нашавад. Фиребу найранг файзу баракатро мебаранд.