Ҷавоб:

- Ислом тиҷоратеро, ки муштамал бар зулм, фиреб, эҳтикор ва ё тарвиҷи чизҳои ҳаром бошад, ҳаром намудааст. Пас тиҷорати маводҳои масткунанда, маводи мухадир, хук, бут, муҷассама ва амсоли онҳо ва чизҳое, ки Ислом хӯрдан ва нӯшидан ва бадал кардану истифода аз онҳоро ҳаром кардааст. Ҳар фоидае аз ин ба даст меояд, наҷас ва ҳаром аст.
Касе ки бо тилло ва нуқраву ҳарир тиҷорат менамояд, мушкилие надорад, чунки тилло ва ҳарир барои занон ҷоиз аст.
- Лозим аст, ки тоҷир аз дурӯғ ва фиреб парҳез кунад. Дурӯғ офати тиҷорат аст ва боиси фисқ ва фуҷур мегардад.
- Тоҷир аз қасам, чӣ рост бошад ва ё чӣ дурӯғ, бояд парҳез кунад. Махсусан аз қасами дурӯғ. Пайғамбар (с) фармудаанд: «Се даста ҳастанд, ки рӯзи қиёмат Худованд ба онҳо назар нахоҳад кард ва дар азоби шадид хоҳанд монд. Яке аз ин се даста касе аст, ки моли тиҷораро ба дурӯғ мефурӯшад». (Ҳадиси шариф).
Тоҷир аз фиреб бояд дурӣ биҷӯяд, чунки фиребкорӣ аз уммати Ислом хориҷ аст. Бояд аз камфурӯшӣ ва дуздӣ дар вазн ва килло ва миқёс худдорӣ намояд. Дар сураи «Мутафифин» ояти як омадааст: «Вой бар ҳоли камфурӯшон». Дар тиҷорат бояд рибо набошад, чунки Худованд риборо ҳаром кардааст.