Рафиқе дорам, ки писари ягонаашро аз духтаронаш зиёдтар дӯст дошта, онҳоро таҳқир мекунад, ки "фардо мурдаи моро ҳамин соҳибӣ мекунад, Шумо ҳама моли мардумед". Ман ба ӯ борҳо эътироз намудам.
Хуб мешуд, ки ба ин рафтори ӯ аз нигоҳи дини мубини ислом баҳо диҳед.
Мӯҳсиддин, ноҳияи Рӯдакӣ

-Ҳамон тавр, ки ба марди дузана (ё севу чорзана) риояи адолату баробарӣ ҳатмист, дар миёни фарзандон адолатро риоя кардан воҷиб аст. Бархилофи адл амал кардан гуноҳи кабира ба шумор меравад. Аз рӯи ин меъёр бояд саҳми писару духтар баробар бошад. Додани нисфи ҳиссаи мол барои духтар (баъди вафоти падар) қонуни мерос аст. Вале он чӣ падару модар дар зиндагӣ ба фарзандон медиҳанд, дар ҳамаи онҳо духтарону писаронро баробар қарор додан лозим ва зарурист. Амал кардан бархилофи ин қонун гуноҳ аст: "Дар сурате, ки як писар ё духтар дар илму амал ва тоату хидмати волидайн аз дигарон сабқат гирифта бошад, онро миқдори бештар додан ҷоиз аст"- омадааст дар "Дуррул мухтор".