- Ман понздаҳсола будам, ки модарам аз дунё даргузашт ва аз худ шаш фарзанд боқӣ монд. Баъди гузашти айём падарам боз дуюмбора хонадор шуда, соҳиби чор фарзанди дигар гашт. Аммо намедонам ба сабаби калон буданамон ва ё сабаби дигар бошад, падарамон байни мо адолате, ки Худованд таъин кардааст, риоят накарданд. Мехостам таълимоти динро дар бораи ирс ва адолат байни фарзандон фаҳмам.

- Падару модар ҳақ надоранд, ки баъзе аз фарзандонашонро аз мерос ба адолат маҳрум намоянду ҳаққи фарзандони як занро ба фарзандони зани дигарашон зиёду кам кунанд ва меросро бештар барои онҳо қарор диҳанд.
Қонуни мерос низомест, ки Худованди мутаъоло аз рӯи илм, ҳикмат ва адли худ онро муқаррар намудааст ва ҳаққи ҳар соҳибро ба андозаи худи ӯ таъин намудааст. Ба мардум дастур додааст ба ки ба василаи шариат ӯ мушаххас шудааст, таҷовуз нанамояд. Далелҳои зерин гувоҳи ин гуфтаҳоянд:
«Падаронатон ва писаронатон намедонанд, кадом яке аз онҳо барои шумо муфидтар аст, вале таъини саҳми мерос фарзияте аст аз ҷониби Худованд ва ба ростӣ Худованд олим ва дурусткор аст». (Сураи «Нисо», ояти 11).
«На бояд ба василаи васият зарфе ба касе бирасад. Васият бояд ба хотири Худо бошад. Худо олим ва сабур аст. Ин дастурот, ҳудуд ва қонун мушахас шуда, аз ҷониби Худованд мебошад ва касе, ки дар иҷрои онҳо ба Худо пайравӣ намояд, Худованд ӯро дохили биҳишт мекунад. Аммо касе ки аз фармони Худо ва расулаш сар печад ва аз ҳудуди Худо таҷовуз кунад, Худованд ӯро дар оташи махсус меандозад ва ҳамеша дар он боқӣ мемонад… (Сураи «Наво», 12, 13).
«Худованд равшан месозад, барои шумо (қонуни меросро) то гумроҳ нашавед ва Худованд ба ҳама чиз олим аст». (Сураи «Нисо»).