Фарзанд
самараи ҳаёт аст ва инсон бояд кӯшиш кунад, то ҳар он чиро, ки ба
фоидаи фарзандаш бошад, барояш омода карда, ҳар он чи ба зарари фарзанд
бошад, ӯро аз он дур кунад.
- Шири модар барои тифл фоидаи зиёд дорад. Агар ягон монеъа вуҷуд
надошта бошад, модар тифлашро бояд ду соли пурра шир бидиҳад. Агар
барояш мушкил бошад, бояд аз як сол зиёд шир бидиҳад. Шир додани модар
низ фоида дорад. Аз он ҷумла ин сабаби ҷамъ шудани бачадони зан
мегардад ва бордоршавии дубораи занро то муддате ба қафо меандозад.
- Бар зан воҷиб аст, то ба фарзандони худ (писар бошад ва ё духтар)
муносибати баробар дошта, ҳамаро ба як чашм бубинад. Агар барои яке аз
онҳо чизе мехарад, барои дигаре вобаста ба синну сол ва ақли вай ҳатман
бояд чизе бихарад. Агар зан барои яке аз онҳо чизе медиҳад, ҳатман
барои дигаре низ вобаста ба синну сол ва ақли ӯ чизе бидиҳад.
- Ба кӯдакаш ҳаргиз дурӯғ нагӯяд. Агар «Барояш фалон чизре медиҳам ва ё
туро ба фалон ҷой мебарам», гуфта бошад, бояд иҷро намояд.
- То ҳадди имкон кӯшиш кунад, ки хатоҳояшро бо роҳи далел ва мантиқ бифаҳмонад, на ба роҳи латту кӯб.
- Бо тифлаш мисли калонсолон бояд рафтор кунад.
Ф. Давлатов
