Нифоқ бар ду навъ тақсим мешавад

Аввал - нифоқи эътиқодӣ.

Дуввум - нифоқи амалӣ.

Нифоқи эътиқодӣ шаш қисмат аст, ва соҳиби ин нифоқҳо дар поинтарин нуқтаи Ҷаҳаннам хоҳад буд.

1. Касе, ки Расулуллоҳ, салаллоҳу алайҳи ва салламро, такзиб кунад.

2. Касе, ки баъзе аз он чӣ Расулуллоҳ, салаллоҳу алайҳи ва саллам, овардааст, такзиб (бовар накунад) намояд.

3. Касе, ки аз Расулуллоҳ, салаллоҳу алайҳи ва саллам, нафрат дошта бошад.

4. Касе, ки аз баъзе чизҳое, ки Расулуллоҳ (салаллоҳу алайҳи ва саллам) аз назди Худованд оварда аст, нафрат дошта бошад.

5. Хушҳолӣ ба коста шудани дини мубини Ислом ва тарафдорони он.

6. Нафрат доштан аз пирӯзиҳои Ислом бар куфр.

Нифоқи амалӣ панҷ қисмат аст. Расулуллоҳ (салаллоҳу алаҳи ва саллам) мефармояд:

«آية المنافق ثلاث: إذا حدّث كذب و إذا وعد أخلف وإذا أؤتمن خان» [متفق عليه]. وفي رواية «إذا خاصم فجر وإذا عاهد غدر» [متفق عليه].

«Аломатҳои мунофиқ се чиз аст: ҳангоми сухан гуфтан дурӯғ мегӯяд, ва агар ваъда диҳад, ваъдахилофӣ мекунад ва ба ваъдааш амал намекунад, ва агар ба ӯ амонат супурда шавад, хиёнат мекунад – ва дар ривояти дигар – агар хусумат намояд, фуҷур (бад ва бероҳ) мегӯяд, ва агар аҳд ва паймоне бо касе бибандад, аҳдшиканӣ ва хиёнат мекунад» (Муттафақ алайҳи).