ДАР БАЁНИ ФАРОХ БУДАНИ МАҒФИРАТИ ХУДОИ ҒОЛИБУ ТАВОНО

Аз Анас ибни Молик, разия-л-Лоҳу анҳу, ривоят аст, ки гуфт: аз пайғамбари Худо, салла-л-Лоҳу алайҳи ва саллам, шунидам ки мегуфт: «Худои Ғолибу Та-воно мефармояд: Эй фар­занди Одам, ба ростӣ ҳар чи ту аз Ман талаб кунӣ ва хоҳиш намоӣ, туро бар он чи ки аз ту буд, омурзиш кунам ва Маро парвое нест. Эй фарзанди Одам, агар гуноҳони ту ба абрҳои осмон баробар бошад, он гоҳ ту аз Ман талаби омур­зиш кунӣ, бар ту бибах­шам, ва Маро парвое нест. Эй фарзанди Одам, агар ба андозаи гунҷоиши замин гуноҳҳо бикунӣ, сипас ба дидори Ман бирасӣ ва чизеро ба Ман шарик на-гирифта бошӣ, ба ҳамон андозаи гунҷоиши замин туро мағфират диҳам».

[Бидон ки барои қабули тавба се шарт аст:

1.     Тарки маъсият (гуноҳ) кардан.

2.            Пушаймонӣ бар он (маъ­сияте), ки анҷом дода шуд.

3.     Азм намудан бар он, ки (ба маъсият) бар­нагардад.

Ин ҳадисро ат-Тирмизӣ ривоят карда гуфтааст: "Ҳадиси ҳасану саҳеҳ аст".  

 

الحَدِيثُ الثَّانِي وَالأَرْبَعُونَ

سِعَةُ مَغْفِرَةِ اللهِ عَزَّ وَجَلَّ

عَنْ أَنَسٍ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ، قَالَ سَمِعْتُ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهَِ وَسَلَّمَ يَقُولُ: «قَالَ اللهُ تَبَارَكَ وتَعَالىٰ: يَا ابْنَ آدَمَ إِنَّكَ مَا دَعَوْتَنِي وَرَجَوْتَنِي غَفَرْتُ لَكَ عَلىٰ مَا كَانَ مِنْكَ وَلاأُبَالِي. يَا ابْنَ آدَمَ لَوْ بَلَغَتْ ذُنُوبُكَ عَنَانَ السَّمَاءِ ثُمَّ اسْتَغْفَرْتَنِي غَفَرْتُ لَكَ وَلاأُبَالِي. يَا ابْنَ آدَمَ إنَّكَ لَوْ أَتَيْتَنِي بِقُرَابِ الأَرْضِ خَطَايَا ثُمَّ لَقِيتَنِي لاتُشْرِكُ بِي شَيْئاً لأَتَيْتُكَ بِقُرَابِهَا مَغْفِرَةً».

 

رَوَاهُ التِّرْمِذِيُّ وَ قَالَ: حَدِيثٌ حَسَنٌ صَحِيحٌ




Яҳё ибни Шарафуддин ан-Нававӣ
ЧИЛ ҲАДИСИ НАБАВӢ