ҲАДИСИ СИЮ ҲАШТУМ

САЗОИ БО ДЎСТОН (-И ХУДО) ДУШМАНӢ  КАРДАН

Аз Абўҳурайра, разия-л-Лоҳу анҳу, ривоят аст, ки пайғамбари Худо, салла-л-Лоҳу алайҳи ва саллам, гуфт: «Ҳаройина Худои Таъоло гуфтааст: "Ҳар ки бо дўсте аз дўстони Ман душ-манӣ намояд, пас Ман  бар (зидди) вай ҷанг эълон менамоям.

Бандаи Маро ҳеҷ чизе барои наздикӣ ҷустан ба сўйи Ман сазовортар аз (иҷрои) он чи, ки бар вай фарз гардондаам, нест. Ва бандаи Ман ба воситаи анҷом додани ибодатҳои нофила ба Ман наздиктар мешавад, то Ман ўро дўст мегирам, вақте ки Ман вайро дўст доштам, он гоҳ (нигаҳдорандаи) гўши ў хо­ҳам шуд, ки ба воситаи он вай хоҳад шунид; ва (нигаҳ­дорандаи) чашми ў, ки ба воситаи он вай хоҳад дид; ва (нигаҳдорандаи) дасти ў, ки ба воситаи он вай сахт хоҳад гирифт; ва (нигаҳдорандаи) пойи ў, ки ба воситаи он вай ҳаракат хоҳад кард. Ва агар ў аз Ман чизе талаб кунад, Ман бетаъхир ба ў инро мебахшам, агар ў ба паноҳи Ман шитобад, Ман, албат­та, ўро дар паноҳи Худ мегирам!».

 [Аз ин ҳадис чунин бар­ме­­ояд, ки адо кардани фа­риза­ҳо ва тарки муҳар­ра­мот боиси дўстӣ бо Худо гардида ва пайваста анҷом додани нофилаҳо боиси зиёд шудани дўстӣ ва муҳаб-бати Худованд мегардад]  

Ин (ҳадис)-ро ал-Бухорӣ ривоят кардааст.

 

 

الحَدِيثُ الثَّامِنُ وَالثَّلاثُونَ

جَزَاءُ مُعَادَاتِ الْأَوْلِيَاءِ

 

عَنْ  أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهَِ وَسَلَّمَ: «إِنَّ اللهَ تَعَالىٰ قَالَ: مَنْ عَادىٰ لِي وَلِياً فَقَدْ آذَنْتُهُ بِالْحَرْبِ، وَمَا تَقَرَّبَ إِلَيَّ عَبْدِيْ بِشَيْءٍ أَحَبَّ إِلَيَّ مِمَّا افْتَرَضْتُ عَلَيْهِ، وَمَا يَزَالُ عَبْدِيْ يَتَقَرَّبُ إِلَيَّ بِالنَّوَافِلِ حَتّىٰ أُحِبُّهُ، فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ كُنْتُ سَمْعُهُ الَّذِيْ يَسْمَعُ بِهِ، وَ بَصَرُهُ الَّذِيْ يَبْصِرُ بِهِ، وَ يَدُهُ الَّتِي يَبْطِشُ بِهَا، وَرِجْلُهُ الَّتِي يَمْشِي بِهَا، وَ لَإِنْ سَأَلَنِيْ لَأُعْطِيَنَّهُ، وَلَئِنْ اِسْتَعَاذَنِي لَأُعِيذَنَّهُ»

رَوَاهُ الْـبُخَارِيُّ.

 

Яҳё ибни Шарафуддин ан-Нававӣ
ЧИЛ ҲАДИСИ НАБАВӢ