Мақоми имоматии халифаҳои Пайғамбарсаллаллоҳу алайҳи ва саллам аз мақоми имоматии Пайғамбарсаллаллоҳу алайҳи ва саллам поён ва аз мақоми имомони баъди онон омада баландтар мебошад. Аз ин рӯ мо имоматии онҳоро имоматии вусто номидем.
Ҳазрати
анбиё, ки (бар ҷумлаи онҳо салоту салом) чи машҳуранд ва ё номашҳур аз
ҳазрати Одам (алайҳи-с-салом) то ба хотам бо китобу суннат ва иҷмоъи
уммат собит шудаанд, инкорашон куфр аст.
Таърих
ду қисм аст: таърихи умумӣ ва таърихи хусусӣ. Таърихи умумӣ таърихест,
ки аҳволи ҳамаи миллатҳо ва ҷамоъаҳоро дар ӯ менависанд. Таърихи хусусӣ
таърихест, ки аҳволи як миллат ва ҷамоъатро дар ӯ менависанд. Таърихи
ислом ҳам таърихи хусусӣ аст. Таърихи ислом аз зуҳури ҳазрати Пайғамбар
(саллаллоҳу алайҳи ва саллам) ва интишори дини ислом баҳс карда,
сабабҳои тараққӣ ва таназзули олами исломро ба мо мефаҳмонад. Бинобар
он донистанаш барои ҳар мусалмон даркор аст.