САВОЛ: Бидъати изофӣ чиро мегўянд?

Бидъати изофӣ он амалеро меноманд, ки аслаш аз дидгоҳи шариъат дуруст мебошад, вале ба сабаби мафҳуму маънои ба вай изофашуда бидъат шудааст. Масалан садақа ва дигар анвоъи хайрот кардани фарзандон ба руҳи падару модари фавтидаашон аз дидгоҳи шариъат дуруст мебошад ва барои арвоҳи онҳо манфиъат мерасонад. Аммо муаяну мушаххас кардани он садақот ба рузи саввум, ҳафтум, чиҳилум, сарисол, рўзи мурдан ва ғайра дар Қуръону Суннат наомадааст. Аз ин рў чунин садақотро ба ин номҳо ва дар ин рузҳои махсус кардан бидъат мешавад. Аммо бидуни иътибори ин рўзҳо махсус агар ҳар рўзу ҳар соъат садақа бикунад дуруст ҳаст ва савобаш ба мурдаҳо мерасад. Асл мартабаи чунин садақаҳои нафлиро бояд мусулмон бидонад ва ононро аз садақаҳои фарзӣ, амсоли закот, ушр, садақаи фитр, қурбонӣ ва ғайра баланд набардорад. Зеро ҳар амале, ки аз дидгоҳи шариъат мустаҳаб мебошад, агар онро ҳамчун фарзу воҷиб иътиқод карда шавад, мустаҳабияш боқӣ намемонад ва макруҳ мегардад. Чуноне медонем аз тарафи рост оғоз кардани пушидани пойафзолу либос суннати завоид, яъне мустаҳаб мебошад. Саҳобаи кибор Абдуллоҳ ибни Масъуд мушоҳада кард, ки мардум онро ба дараҷаи суннати муаккада баланд бардоштаанд, аз ин рў ҳангоме аз ҳукми аз тарафи рост оғоз кардан аз вай пурсиданд, ошкорро гуфт: Макруҳ ё бидъат аст.

Мутаасифона дар фаҳму идроки бисёриҳо садақаҳои нафлӣ кайҳо боз ҷои садақаҳои воҷибӣ, амсоли закоту қурбониро гирифтаанд, ки чунин иътиқод бидъату макруҳ буданашонро қаввитар месозад.