Воқеъияти талхе, ки ҷаҳон имрӯз бо рӯбарӯст, инатст, ки дастҳои куфру тоғут дар саросари ҷаҳон барои нобудии Ислом басиҷ шуда ва душманон Ислом даст дар дасти ҳам ниҳоданд ва тамоми қувваҳои хешро барои расидан ба ин  амри шум ба кор гирифтаанд.

Рӯз ба рӯз суфуфи куфр мустаҳкамтар ва иттиҳодашон бештар ва дар мухолифат бо шириъати Аллоҳ ҷасуртар мегардадн ва чашмонашон ба рӯзест, ки низоми Ислом аз саҳнаи гетӣ барчида шуда ва куфри ҷаҳонӣ ба саросари олам ҳукмфармо шавад. Ислом то кунун чунин мавриди ғариб воқеъ нашуда ва беёвар намонда буд.

Дар гӯша гӯшаи ин ҷаҳони паҳновар мусалмононанд, ки мазлумона кушта мешаванд, овора мегарданд ва бо ваҳшиёнатарин шева мавриди озору шиканҷа қарор мегиранд, ин оҳу фиғони мусалмонон дар банд аст, ки ҷое нарасида ва аз сӯи ҳеҷ қудрате ҳимоят намешаванд. Ин нидои Қуръонаст, ки дар гулуи мусалмонон ва зери овори масҷид дар хун оғушта ва хафа мешавад. Ин китоби поки  Худост, ки дар зери пои сарбозони салибӣ ба хок афтодааст, ин китоби Худост, ки ба он иҳонат мешавад, корекатураҳои Паёмбари маҳбубамон (с)ро кашидаанд ва нашр карданд ва ба беҳтарин фарзанди одам ва сайиди Анбиё ва Мурсалин,тавҳин намудаанд ва ин хуни фарзандони Исломаст, ки ба номҳои мухталиф рехта мешавад ва ин ақидаи тавҳид аст, ки дар шоҳраги ҷомеъаҳои исломӣ беҳаракат мондааст.

Ангезае, ки сабаб шуд то ин мавзуъи муҳимро бинависам, каҷфаҳмӣ ва ифтироъте буд, ки баъзан аз сӯи бархе аз мусалмонони содаандеш ва худбофта ва баъзе уламои сӯ, он касоене, ки дини худро ба дунё фурухтаанд ва илму иззат ва шарафи худро дар муқобили пули ночиз ва мансаб бохтанд ва бештар Исломро аз таъриф ва тафсири душманони ин дин ва таҳриф ва бардоштҳои ғалати уламои динфуруш шинохта ва нисбат ба ҳақоиқи он пушти пардаҳои авҳому пиндор мондаанд ва ба танҳо қисмате аз Ислом, ки битавонад мақбули ҷаҳони куфр буда ва аз он хатаре эҳсос нашавад, иктифо намудаанд ва Исломро мутобиқи майли душманони Ислом ҷилва додаанд. Мисоли ин уламоро Қуръони карим хуб тамсил намудааст:

(مَثَلُ الَّذِینَ حُمِّلُوا التَّوْرَاةَ ثُمَّ لَمْ یحْمِلُوهَا كَمَثَلِ الْحِمَارِ یحْمِلُ أَسْفَارًا بِئْسَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذِینَ كَذَّبُوا بِآیاتِ اللَّهِ وَاللَّهُ لَا یهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ) ﴿5﴾  الجمعة

"Ҳоли ононе, ки Тавротро ҳамл карданд ва хилофи он амал намуданд, дар мисл монанди харе ҳастанд, ки бори китобҳоро бар пушт дорад ва аз он ҳеҷ  нафаҳмид ва баҳраи набурд, бале қавме, ки ҳолашон чунин бошад, ки оёти Худоро такзиб карданд, бисёр мардуми баде ҳастанд ва  Худо ҳаргиз ситамгоронро ҳидояш намекунад".

Ин ҳоли касонест, ки ба Таврон амал накарданд, пас вой ба ҳоли касоне, ки Қуръонро пушти по гузоштаанд ва ба он амал нанамуданд ва суннати Расули акрам (с) ва саҳобаашро фаромӯш намуданд.

Яке аз решаҳои тавҳид, ки имрӯз бар мусалмонони ҷаҳон умуман ва кишварҳои мо хусусан пӯшида мебошад, асли "Тавалло ва Табарро" мебошад. Тавалло ва табарро яъне дӯстӣ бо мӯминон ва душманӣ бо кофирон аст ва то замоне, ки ин асл дар зиндагии мусалмонон ворид ва бар мавозини шариъат иҷро нашавад, инқилоби тавҳедие, ки битавонад дасти истикбори ҷаҳониро аз зери султа ва юғи золимон озод сохта ва раҳои бахшад, пирӯз нахоҳад шуд. Расули акрам (с) дар ҳадисе, ки имом Аҳмад (р) ривоят кардааст, мефармояд:

«إِنَّ أَوْثَقَ عُرَى الْإِيمَانِ أَنْ تُحِبَّ فِي اللَّهِ، وَتُبْغِضَ فِي اللَّهِ»

"Муҳкамтари таноби имон дӯстӣ барои Худо ва душманӣ барои Худост".

Яъне, муҳимтарин чизе, ки ба имони муҳкам далолат мекунад, дӯстӣ барои Худо ва дӯшманӣ дар роҳи Худоаст.

Дӯстӣ ва маваддат бо авлиёи Аллоҳ, пас аз муҳаббати Аллоҳ ва Расулаш ва дӯшманӣ бо дӯшманони ӯ бар ҳар мусалмоне воҷиб аст ва пойбандӣ ба ин ақида, аз ҷумлаи усули ақидаи исломӣ буда ва бар ҳар мусалмоне воҷиб аст, ки аҳли исломро дӯст дошта ва бо мухолифони он дӯшманӣ варзад, лизо воҷиб аст, муваҳҳидони мухлисро дӯст дошта ва аз мушрикон безорӣ ҷуста ва ононро дӯшман бидорад.

Ва ин асоси дини Иброҳим ва пайравони суннати ӯст, ҳамон касе, ки Рабулоламин фармон додааст ба онон иқтидо намоем, он ҷо, ки мефармояд:

 )قَدْ كَانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِی إِبْرَاهِیمَ وَالَّذِینَ مَعَهُ إِذْ قَالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَآءُ مِنْكُمْ وَمِمَّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ كَفَرْنَا بِكُمْ وَبَدَا بَینَنَا وَبَینَكُمُ الْعَدَاوَةُ وَالْبَغْضَاءُ أَبَداً حَتَّى تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَهُ)  (ممتحنة 4)

"Барои шумо дар Иброҳим ва ҳамроҳони ӯ сармашқи накӯст, он гоҳ, ки ба қавмашон гуфтанд, мо аз шумо ва он чӣ ба ҷои Худованд мепарастед, бари ва безорем, мо мункири шумоем ва ҳамвора дар миёни мо ва шумо дӯшманӣ ва кина падид омада аст, то он ки фақат ба Аллоҳ имон оваред".

Хулосаи дини Муҳаммад (с) низ бар ҳамин асл устувор аст, чунон, ки Аллоҳи пок мефармояд:

 )یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا الْیهُودَ وَالنَّصَارَى أَوْلِیاءَ بَعْضُهُمْ أَوْلِیاءُ بَعْضٍ وَمَنْ یتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ إِنَّ اللَّهَ لا یهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ)  (مائدة 51)

"Эй мӯминон! Яҳуду Насороро, ки (дар муқобила бо шумо) дӯст ва ҳаводори якдигаранд, ба дӯстӣ нагиред ва ҳар кас аз шумо ононро дӯст гирад, ҷузъи онон аст, Аллоҳ ситамгоронро ҳидоят намекунад".

Абдуллоҳ бин Аҳмад Абӯлбаракоти Насафӣ, яке аз муфассирони бузурги мазҳаби ҳанафӣ дар тафсири ин оят мефармояд: "Худованди мутаъол дар ин қавли худ аз муволот, яъне дӯстӣ бо куффор манъ намудааст. Ин  ба ин маъност, ки дӯст нагиред куффорро, яъне ёрӣ надиҳед куффорро ва ёрӣ нахоҳед аз куффор ва бародарӣ ва муъошират нахоҳед аз онҳо, чуноне, ки бо мусалмонон бародарӣ ва муъошират менамоед. Сипас иллати манъро чунин баён мефармояд: {بَعْضُهُمْ أَوْلِیاءُ بَعْضٍ  }, баъзе эшон дӯстони баъзи дигаранд ва ҳамаи онҳо дӯшмани мӯмимнонанд. Ин ҷумла аз ояти муборака далели онаст, ки куфр миллати воҳид аст. Дар мақоми таъкид ва ташдид бар вуҷуби канорагирӣ аз куффор мефармояд: {َمَنْ یتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ }: ва ҳар кас аз шумо дӯст бигирад эшонро, пас ӯ аз ҷумлаи онҳост, яъне аз ҷумлаи онҳо ба шумор меравад ва ҳукми ӯ ҳукми эшон аст, { إِنَّ اللَّهَ لا یهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ }: Аллоҳ роҳ наменамояд гуруҳи ситамгоронро, яъне ононе, ки сабаби муволот бо куффор бар нафсҳои худ ситам карданд ва ба ин сабаб кофир шуданд.

Агар чӣ ин оят дар хусуси дӯстӣ бо аҳли китоб нозил шудааст, лекин дар таҳрими муволоти куффор ба таври ом Худованди мутаъол мефармояд:

 )یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا عَدُوِّی وَعَدُوَّكُمْ أَوْلِیاءَ)   (ممتحنة 1)

"Эй мӯминон! дӯшман ман ва дӯшмани худатонро дӯст нагиред".

Банобарин Худованд дӯстӣ бо куффоро ҳар чанд аз наздиктарин хешон бошанд, бар мӯмин ҳаром фармудааст:

 )یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا آبَاءَكُمْ وَإِخْوَانَكُمْ أَوْلِیاءَ إِنِ اسْتَحَبُّوا الْكُفْرَ عَلَى الْأِیمَانِ وَمَنْ یتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَأُولَئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ)  (توبة 23)

"Эй мӯминон! Падарону бародаронатонро агар куфрро аз имон бештар дӯст доштанд, дӯст нагиред ва ҳар кас аз шумо эшонро дӯст гиранд, пас ононанд, ситамгорон".

Аҳмад бин Алии Розӣ, Абӯбакри Ҷассос, яке дигаре аз муфассирини бузурги мазҳаби ҳанафӣ дар тафсири худ (аҳкоми Қуръон 3/130) дар тафсири ин оят менависад: "дар ин ояти муборак аз дӯстӣ ва муволоти куффор, мадад кардани куффор ва мадад хостан аз куффор ва супурдани умури худ ба куффор ва таъзиму икроми куффор манъ ба амал омада ва дар ин кор миёни падарону бародарон ва ғайри эшон фарқе гузошта нашудааст. Мусалмонон ба хотире ба ин ҳукм маъмур гардидаанд, то миёни онҳо ва мунофиқин фарқ шавад, зеро мунофиқин бо куффор дӯстӣ менамоянд ва дар мулоқот бо онҳо ба таъзиму эҳтиромашон мепардозанд ва дар корҳои худ ба онҳо салоҳият ва ихтиёр медиҳанд, лиз Худованди мутаъол барои мӯминон хусусиёте муқаррар фармуд, то аз мунофиқин фарқ гардида, мушобиҳат миёнашон набошад ва дар охир мефармояд: касе, ки чунин накунад бар нафси худ зулм мекунад ва сазовори уқубат аз ҷониби Парвардигори худ мебошад, зеро ӯ таъол мефармояд:"وَالْكَافِرُونَ هُمُ الظَّالِمُونَ", ва кофиронанд ситамкор".