Диди гузоро ба майдони ҷанг байни мусалмонон ва нерӯҳои куфр дар ҳар либосе бошанд, равшан месозад, ки идомаи ин ҷанг бемоъност, чаро ки нерӯҳои куфр аз ҳар лиҳоз ҳазорҳо баробар бар нерӯҳои исломӣ бартарӣ доранд.

Дар майдони сиёсат: дар ҷаҳони ислом ҳеҷ маркази сиёсие аз истиқлол ва озодӣ бархурдор нест ва душман маҳори сиёсатҳои ҷаҳони исломро ба таври комил дар даст дорад ва онҳоро мутобиқи масолеҳи худ ба ҳаракат меандозад. Ҳар чанд ин сиёсатҳо бо маслиҳати уммат ё кишварҳои исломӣ дар тазод бошад ва ин яъне пирӯзии комил дар саҳнаи сиёсӣ! ва он чӣ дар Ғазза рух медиҳад, шоҳидест гӯё бар ин даъво.

Дар майдони иқтисод: Бо вуҷуде, ки Ҷаҳони ислом ду саввуми сарватҳои табиъи дунёро дар ихтиёр дорад, мутаассифона дар саҳнаи иқтисодии ҷаҳон, ҳеҷ давреро бозӣ намекунад, чун ҳеҷ кишвари исломӣ аз истиқлолияти иқтисодӣ бархурдор набуда, ҳамаи сарватҳои ҷаҳони ислом дар дасти душман, қарор дорад ва ҳар тавре, ки бихоҳад онро ба сӯи аҳдофи худ, савқ медиҳад!.

Агар ҳамаи давлатҳои Ҷаҳони ислом ва маҷрои сиёсати он ва контроли комили иқтисодӣ ва ҷараёни сарвати он ба дасти душман аст, пас ҷанге набояд вуҷуд дошта бошад.

Чӣ шуда душман бо вуҷуди насби ҳукумати дилхоҳи худ дар Ироқ ва Афғонистон ба таври мисол- ва метавон гуфт, соири кишварҳои минтақа- ва бо вуҷуди ҳузури физикӣ дар минтақа ва контроли тамоми потенциалҳо нерӯ ва қудрат ва сайтараи комил бар сарват на фақат фатилаи оташи ҷанги худро хомӯш накард, балки ҳар рӯз онро дучандон шуълавартар месозад ва қарор аст, ба Афғонистон ва Ироқе, ки шояд то кунун ду хишт болои ҳам дар он ёфт намешавад, даҳҳо ҳазор нерӯи ҷангии дигар эъзом дорад?!

Бидуни шак ин ба ин далел аст, ки душмани мо бисёр зирактар аз мусалмонони мост! Бисёре аз мо дар талошем ба гунае дар набарди нобаробаронае душман, нақше ифо кунем, шояд рӯзе шансе ба дастамон афтад ва палаи тарозӯ ба гӯнае тавозун ёбад.

Душман бо вуҷуди ҳамаи ин пирӯзиҳои чашмгир ба хӯбӣ дарк мекунад, дар набарди воқеъӣ ҳанӯз чандон муваффақияте ба даст наёвардааст.

Пас аз ин набарди воқеъӣ чист ва майдонаш куҷост?!

Душман дар тули солҳои мутамодии ишғолгарияш тавониста мусалмон ва ҷомеъаҳои исломиро ба куллӣ аз муҳтавои ислом холӣ созад, масалан тавониста аз кишварҳое чун Тунис, Марокеш ва Ал-ҷазоир, кишварҳои тамоман саҳюнитабор, дур аз ҳамаи осори исломгарои бисозад, вале баногоҳ дар як инфиҷор мебинанд, ҳанӯз қолаби мусалмон пур аз Ислом аст! бо як ишора ҳамаи Ал-ҷазоир нидои Ислом бароварда, хостор он мешавад. Ё ҳодисаи ҳавлноке, чун Ғазза, ҳамаи кишварҳоро, ки солҳо истеъмор тавониста аз Ислом ва мазоҳиру одот ва тақолиди исломӣ дур созад, ба хиёбон бирезад, то ҳамоҳанг  ва ҳамзамон бо тамоми ҷаҳон, нағмаи тавҳид сар диҳанд!

Дӯшман ба хубӣ дарк кардаааст, ки қолаби фарди мусалмон ҳанӯз тавони борвар шудан ба Исломро дорад ва ба хубӣ дарк карда, то замоне қолаби мусалмон тавони бардошти Исломро дорад, пирӯзӣ дар заминаҳои иқтисодӣ, сиёсӣ, низомӣ ва илмию фарҳангӣ наметавонад ниҳояти ҷанг бошад, пас пайдони аслии набарде, ки имрӯз душман рӯи он такя дорад, қолаб ва асосу реша ва шахсияти хуфтаи фарди мусалмон аст. Душман фарди мусалмонро чун ливоне (пиёла ё обдон) тасаввур мекард ва мехост Исломи онро берун резад ва бо чизи дигар онро пур кунад, вале имрӯз дарёфта дар ин майдон пирӯзии шоёне касб накарда ва акнун дар талошаст, ки ин ливонро ба гунае сурох кунад ва ё бишканад, то ҳаргиз натавонад Исломро дар худ бигирад.

Аз ин рӯ майдоне, ки мусалмонони имрӯз бояд дар фикри бозсозии он бошанд, ҳамон каён ва қолаби фарди мусалмон аст. Душман инро ба хубӣ дарк карда ва медонад, пирӯзӣ дар тамаддун ва лашкаркашӣ ба танҳои кифоят намекунад, то вақте ин ҳаюлои хатарноки Ислом ҳанӯз вуҷуд дорад, ӯ ба хубӣ медонад, фарди мусалмони имрӯза қодир нест исломашро ба дурустӣ ба иҷро дароварад, вале бо ин вуҷуд аз ин, ки ҳаюлои хуфта ба ногоҳ дар шахсяти фарди мусалмон бедор шавад, дар ҳарос аст, ба хусус бо чашмони худ шоҳиди нерӯҳои бедоргаро дар Ҷаҳони ислом аст, ки талош доранд, мусалмонро аз хоби гарони ғафлат бедор созанд.

Майдони набарди воқеъии имрӯз, ҳамон шахсият ва каёну қолаби исломии фарди мусалмон аст, он чизе, ки Қуръони Карим даври онро бо хати сурх, аломат кашидааст: :﴿...لاَ يَزَالُونَ يُقَاتِلُونَكُمْ حَتَّىَ يَرُدُّوكُمْ عَن دِينِكُمْ إِنِ اسْتَطَاعُواْ... ﴾ , "... ва мушрикин, пайваста бо шумо меҷанганд, то битавонанд шуморо аз динатон баргардонанд...".

Агар душман тавонист дар ин замина пирӯзие ба даст оварад, бо хаёли роҳат метавон ҳамаи майдонҳои пирӯзии дигарро ҷашн бигирад, вале агар нерӯҳои бедоргари исломӣ, ки чун равзанаҳои умеди бисёр кӯчаке дар шаби торики ҷаҳон ҳастанд, битавонанд потенциали хуфтаи Исломро дар каёни ба ҳамрехтаи мусалмонон бедор созанд, бидуни шак, баргардондани шикастҳои иқтисодӣ, сиёсӣ, низомӣ ва фарҳангӣ, чандон кори мушкиле нахоҳад буд!