|
|
Китоб: ФАЛСАФАИ НАМОЗИ ҶАМОАТ
|
|
![]()
Бе шубҳа, намоз як ибодати решадор ва амиқе
мебошад, ки дар ҳамаи адён буда ва шояд кам дине вуҷуд дошта бошад, ки
намоз дар он ба гунае набошад. Худованд дар Қуръони карим ва паёмбараш
Муҳаммад (с) дар аҳодиси худ ба намоз, ки як асли бо арзиш ва ибодати
муҳим мебошад, таъкиди фаровон намуда, аз тарки он мусулмононро бисёр
сахт барҳазар доштаанд. Намоз сутун ва пояи дини муқаддаси Ислом буда,
калиди биҳишти ҷовидонӣ ба ҳисоб меравад ва аз ҷумлаи шоистатарин амалҳо
дар даргоҳи илоҳӣ мебошад.
Дар рӯзи ҷазо аввалин пурсиш аз намоз шурӯъ мешавад.
Ислом вазифаи ҳар мусулмонро танҳо дар ин хулоса накардааст, ки дур аз
ҷамоат ва муҳите, ки дар он зиндагӣ мекунад, ба танҳоӣ ба анҷоми намоз
пардозад, балки ба таври ҷиддӣ ба гузоридани намози ҷамоат, ба вижа дар
масҷидҳо фаро хондааст. Абдуллоҳ ибни Умар (р) ривоят мекунад, ки
Паёмбари акрам (с) фармуданд: "савоби намозе, ки бо ҷамоат хонда
мешавад, аз савоби намози танҳогузор бисту ҳафт маротиба зиёдтар
мебошад".
|
Маълумот
Шӯъба: ФИҚҲ
Гузоранда: tojikislom
Назарҳо: 901
Шарҳҳо: 1 ...
Вақти гузориш: 16:16 |
|
|
|
|
|
|
|
Онлайн всего: 1 Меҳмонҳо: 1 Пользователей: 0
| |
|
|
